w jej centrum. Patrzyłam na śmierć niewinnych ludzi, bombardowania, jęki, ból, strach, głód, ubóstwo i przeogromne cierpienie. Wciąż przed oczami mam jeden obrazek z tego cholernego snu. Jeden strzał. Śmierć mężczyzny, z którym przed chwilą rozmawiałam. Uśmiechnęłam się do niego, tuż przed tym, jak ktoś w niego wycelował. Odwzajemnił uśmiech. Ginął na moich oczach. Z budynku wyszedł morderca i z ironią zwrócił się do mnie. No co, zły humor miałem. Już mi lepiej. <br>Na szczęście to był tylko sen. Nie zrobiłam zdjęcia, nie zdałam relacji. Szukałam pociechy u męża. Pobiegłam do niego, przytuliłam się, a wtedy zobaczyłam małego bezbronnego murzynka. Wyciągnął