Boga. Podczas swego powołania dostrzegł on, że świętość ta ma w istocie charakter etyczny. Świętość była dla niego nieprzezwyciężoną siłą moralną, nakazującą człowiekowi podporządkowanie się jej i przypominającą mu jego słabość i grzeszność. Z grzeszności tej Izajasz został oczyszczony przez dotknięcie rozpalonym węglem i zarazem uwolniony od strachu przed grzechem (Iz 6, 1-7). W świetle tak pojmowanej świętości patrzał prorok na świat oraz piętnował i potępiał ludzkie przestępstwa. W przestępstwach tych widział raczej brak moralnego odbicia boskiej chwały niż tylko nieposłuszeństwo wobec słów bożych.<br>Cechą charakterystyczną Izajaszowego przepowiadania jest jego nauka o "reszcie", którą proklamował przez nadanie swemu synowi imienia