na koniec, kiedy już sięgałem ręką po klamkę, dorzucił: "Zanim poznasz ludzi, czas ci się będzie dłużył... Samotność osaczy cię pokusami... Radzę ci, zasadź jaki szczep. Podlewaj go, broń przed gąsienicami, niech rośnie, czując twoją pieczę... Ani się nie spostrzeżesz, jak ci pomoże w tamtej ziemi pomorskiej się zakorzenić". <br>Uwierzyłem. Jabłonkę posadziłem. Na wiosnę przyjechał prałat z diecezji na wizytację. Musi wszystko zobaczyć. Taki ojcowski, opiekuńczy... Ogród też. No dobrze, idziemy. "A co to za drzewko - palcem pokaże. - Jabłoń, mówię". A on popatrzy na mnie wesoło i niby z powagą: "Ostrożnie, os­troooż­nie... bo to początek Raju! Dziś pierwsze jabłuszko