Becketta i Edwarda Bonda. Poza względami czysto technicznymi nie ma w niej istotnej różnicy pomiędzy odwołaniami się do poetyki "sztuki produkcyjnej" a zastosowaniami poetyki "syntetycznego fragmentu", którą Müller rzekomo samodzielnie wynalazł (aby w to uwierzyć, trzeba by przyjąć, że nigdy nie słyszał nie tylko o Operetce Gombrowicza, ale i o Kartotece Różewicza). Spomiędzy trybów obu tych machin teatralnych dobiegają bezustannie charakterystyczne odgłosy to ciachnięć, to trzaśnięć, a taśma produkcyjna wypluwa bohaterów albo pozbawionych głów, albo obdarzonych dziwnie wydłużonymi szyjami. Jedni i drudzy mieszczą się świetnie w ideologicznych ramkach sztuk, jak na postaci sceniczne mają jednak tę drobną wadę, że nie żyją