porażki przełożyć na język emocjonalnych kompozycji w duch soulowej tradycji. Jak sam wówczas powiedział w wywiadzie: "Do pisania piosenek zmusza mnie poczucie winy i chęć rewanżu". Jednocześnie w jego utworach brak samoużalania się czy też taniego melodramatyzmu - to raczej rodzaj zemsty za poniżenia szczególnie ze strony kobiet.<br>Wybitny krytyk Nick Kent nazwał styl Costella "estetyką frustracji" i podkreślił, że nienawiść i frustracja były często tematem najbardziej przekonujących kompozycji rockowych, szczególnie w twórczości Pete'a Townshenda (The Who) i Boba Dylana. Podstawowym paradoksem albumu Costella jest rozdźwięk między nastrojem piosenek a tekstami. Podczas gdy muzyka wywodzi się z rhythm and bluesa i rockowej