Weronika wiedziała, że jedna tylko droga prowadzi do celu, lecz zawiła była plątanina losów, obyczajów, wahań, snów i smutków. A ta wielość też przecież była dziełem Boga, Stworzyciela nieba i ziemi. Więc modliła się żarliwie o dusze bliźnich błądzących, a także i o to, by ustała oschłość jej własnego serca.<br>Kiedy wybuchła wojna, wiele zmian zaszło w życiu siostry Weroniki. Zrazu czuła się bezradna i ogłuszona. Bomby padały na miasto, domy waliły się w gruzy i wybuchały pożary. Na jej oczach ginęli ludzie i nie mogła udzielić im żadnej pomocy. Ale wiejskość natury, brak lękliwości w obliczu cielesnych cierpień, bo przecież