SCENA TRZECIA<br>NIBEK<br>No, no, panie Kozdroń. Niech się pan raz uspokoi. Jesteśmy między swoimi. Zostawmy tę kwestię na boku. Czy ona jest, czy jej nie ma, czy żyje, czy umarła, czy to było złudzeniem wszystko, czy nie, w każdym razie niech pan się czuje między nami jak w rodzinie.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Klepie Kozdronia po plecach&lt;/&gt;<br>KOZDROŃ<br>&lt;hi rend="italic"&gt;minę ma bardzo niewyraźną&lt;/&gt;<br>Ja, panie Nibek, wolałbym nie żyć, niż zobaczyć coś podobnego. Słońce świeci, ładna pogoda, a mnie się zdaje, że wszystko jest pokryte jakimś czarnym puchem. Na dwa kroki przede mną unosi się jakaś czarna ścierka. Och! Żebym mógł nie myśleć!<br>NIBEK<br>Ależ