że oto swą pracą służą ojczyźnie. Ta różnica perspektyw życiowych decydowała również o stosunku do rządu Wielopolskiego, nazywanego przez czerwonych "&lt;q&gt;rządem najezdniczym&lt;/&gt;", mimo że był złożony z Polaków (z wyjątkiem Kellera) i sprawował w tym stopniu, w jakim było to możliwe w warunkach ścisłej zależności od Petersburga, autonomiczne rządy w Królestwie Polskim.<br>Odezwa czerwonych z 1 września brzmiała dla tego rządu i jego współpracowników groźnie; ludzie, którym i tak nie szczędzono epitetów, nazywając ich w prasie podziemnej "&lt;q&gt;fagasami&lt;/&gt;", "&lt;q&gt;płatnymi służalcami&lt;/&gt;" i "&lt;q&gt;zgrają ugalonowanych jurgieltników&lt;/&gt;", mieli być sądzeni jako "zdrajcy narodu". Po stronie "zdrajców" znajdował się więc np. odznaczony krzyżem Virtuti Militari w