gmachu szkolnym.<br>I niczego już więcej nie przywodzi mi pamięć. Zdaje się, że cierpieliśmy wszyscy na zanik teraźniejszości. Każdy błąkał się w sobie wśród przeszłości lub pomykał w przyszłość.<br>&lt;page nr=264&gt; "Co będzie dalej? - myślałem. - Co będzie potem? Wyjdę stąd kiedyś, skończy się wojna, stanę się normalnym człowiekiem, ożenię się może z Ludką i będę wiódł życie miejskie i normalne". I chwilami przejmowało mnie to strachem. Na co to? Czy będę jeszcze chciał i potrafił? Przerażony przyszłością, umykałem w przeszłość, starałem się wysnuć jakoś siebie samego, rozmyślając o całych swoich dziejach od narodzin. Ale gdy osiągnąłem moment, że byłem bliski schwytania samego siebie