że anioł się płoszy.<br><br>A potem wzrokiem schodzi w dół jeziora,<br>Ciągnąc po wodzie &lt;orig&gt;rybołowne&lt;/&gt; sieci;<br>I - spójrz! - to obłok idzie mu naprzeciw,<br>Obłok, nie anioł. Blask - nie metafora.<br><br>Więc cały w łunie, w burzy słońca, w biegu<br>Rąk niecierpliwych - zrzuca wstyd płócienny; <br>I wchodzi w wodę, aż po &lt;orig&gt;skrzydłopienny&lt;/&gt;<br>Łuk Apollina - obojczyka przegub.<br><br>Teraz jest niby berbeć, który w sklepie<br>Ogląda noskiem taflę kontuaru -<br>O perspektywo szklanych nenufarów,<br>W których się ważka milionkrotna trzepie