opracował podstawy metody diagnozy indywidualnych przedmiotów, mającej znaczenie nie tylko dla medycyny, ale także dla innych nauk przyrodniczych, jak na przykład mineralogia, biologia, geologia. Biegański był przede wszystkim lekarzem i przyrodnikiem, więc nie rozszerzył swoich prac na nauki społeczne i humanistyczne. Dał jednak impuls do dalszych badań nad diagnozą lekarską (M. I. Bogoliepow, R. Koch, F. Siedlecki, S. Broniewski).<br>W latach sześćdziesiątych w Polsce zaczęło się pojawiać zainteresowanie diagnozą społeczną. Problem ten z całą wyrazistością postawił A. Podgórski w studium pt. Charakterystyka nauk praktycznych (Warszawa 1961). Zagadnienie to było rozwijane dalej w pracach Sekcji Socjotechniki Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz podnoszone przez