moja córko. <br>Henrysia wiedziała dobrze, że ojciec słowa swoje opierał na doświadczeniu, więc ufała temu, co mówił. Na razie jednak nie potrzebowała odnowienia swojej młodości. <br>Właśnie, naciągnąwszy trykot kąpielowy, wskakiwała w zimne fale, wydając dziki okrzyk radości i strachu. Więc ojciec zrezygnował z dalszego filozofowania i poszedł za jej przykładem. <br>Mnóstwo ludzi kapało się w rzece - toteż rozbrzmiewała gamami śmiechów i krzyków. <br>Z łodzi żaglowej, która się kołysała na wodzie, raz w raz wskakiwali w głęboki nurt młodzi chłopcy, rękami nad głową łuk uczyniwszy. Wypływali na powierzchnię tak daleko od miejsca, w którym zapadali w wodę, i po tak długiej chwili