dezintegracji lodowców szelfowych (np. Lodowca Szelfowego Wordiego, Antarktyda Zachodnia, w 1989 r., C.S.M. Doake - informacja ustna). Wspomniany efekt wzmacniają czynniki oceaniczne, które według wielu badaczy głównie odpowiadają za odłamywanie gór lodowych. Są to wahania poziomu morza w wyniku pływów i fal sztormowych, które szybko wygasają pod lodowcem szelfowym. Naprężenia natomiast (z powodu różnicy pływalności) koncentrują się w pewnej odległości od klifu lodowego. Ułatwia to powstawanie szczelin powierzchniowych i dennych, które łączą się, po czym następuje oddzielenie części lodowca w postaci stołowej góry lodowej. Niejednolitość struktury, a przede wszystkim istnienie poprzecznych do kierunku ruchu szczelin powierzchniowych i dennych oraz podłużnych