i jego szczególna galanteria w stosunku do Kiry nie uszły mej uwagi. Ligenhorn górował nade mną ogładą towarzyską i posiadał niezaprzeczony urok osobisty. Elegancki, postawny, miał coś ujmującego w ruchach rąk; oczy i usta, pełne delikatnego ciepła, wyrażały równocześnie cechy męskiej stanowczości. Opis mój nie daje pełnego obrazu jego powierzchowności. Nie posiadam dość precyzyjnej wyobraźni i kiedy staram się odtworzyć w pamięci wygląd jakiejś osoby, przesuwają mi się przed oczami ułamki postaci i twarzy, osadzone niewłaściwie, jak w niektórych portretach Picassa. Może właśnie dlatego malarz ten jest mi szczególnie bliski. Wracając do Ligenhorna mogę stwierdzić, że robi on wrażenie człowieka, któremu wszystko