pan i pani, ojciec i Henrysia, przeczekawszy burzę na poczcie miasteczka, powracali szosą na plebanię. Henrysia nie czuła zmęczenia, Henrysia nie chciała jeść ani spać! Nie słyszała koncertu żab ani widziała księżyca.<br>- Po cośmy odeszli, tatusiu? - mówiła zbolałym głosem. - Trzeba mu było wytłumaczyć.<br>- Lepiej, żeby sam zrozumiał, Henrysiu - pocieszał ojciec.<br>- Niedobrze jest przymuszać istoty żywe do spełniania obowiązków uczucia, na nic się przymus nie zdaje. Lepiej, gdy serce zmusi samo.<br>- Ale jeżeli zmusi za późno, to co? <br>Ojciec także był trochę niespokojny, chociaż nie chciał tego okazać. <br>I właśnie kiedy już zamilkli oboje, nie chcąc się wzajem obdzielać smutkiem, Bobek ni