jest ze złamanym rytmem; chaotycznym, asemantycznym dźwiękiem oraz urywanym, bezcelowym gestem. To wszystko zaś wpisane w panujący nad całym światem Umarłej klasy tępy rytm śmierci, stukot kołyski-trumny.<br>W przedstawieniu Kantora najważniejszy był więc rytm jako powtarzalność uporczywa, dotkliwa, zamykająca. Pamięć wiecznie trwająca, ale martwa. Nie przemieniająca niczego w człowieku. Nieżywa. Jak noszone na plecach aktorów-starych ludzi lalki-umarłe manekiny, symbole ich dzieciństwa i nieżywej - jak balast - przeszłości. Jest duszno w tej klasie i nie sposób się z niej wydostać. Włada nią zniszczenie. Melodia cudownego walca staje się melodią uporczywą jak umarłe wspomnienie, od którego nie można się uwolnić.<br>W