Jarek przygotował odpowiednie formy i prawie połowa załogi została oddelegowana do mieszalni. Siedząc w kucki nabierali "ciasto" do odpowiednich form i odkładali na wózek, potem jeden z pracowników pchał ten wózek do suszarni. Na efekt swojej pracy musieli czekać kilkanaście dni, tyle czasu "dochodzą" bowiem cegły i ani dnia krócej. Oboje z panem Jarkiem czekali na ten moment niecierpliwie, właściwie o niczym innym nie mówili, tylko o tych konturówkach. A kiedy się okazało, że wszystko jest w należytym porządku, kiedy Ewelina wzięła do ręki jedną z konturówek i naocznie stwierdziła, że jest bez zarzutu, odczuła triumf i dziką radość, jakiej doznawała