poziomie białka ogólnego w mieszance wynoszącym zazwyczaj ok. 16%, pozwalał uzyskiwać dobre wyniki produkcyjne. Zastosowanie przez Milewską [1989] 16% bobiku w miejsce poekstrakcyjnej śruty sojowej w mieszance PT-1, którą stosowano przez cały tucz, wpłynęło na uzyskanie przez tuczniki wyższych dobowych przyrostów, przy lepszym wykorzystaniu paszy niż w grupie kontrolnej. Podobne wyniki uzyskała Flis [1993], wprowadzając do mieszanek PT-1 - 15%, a do PT-2 - 20% bobiku. Wyższe udziały tej paszy w mieszankach pełnoporcjowych dla tuczników wynoszące 25-33% stosowali [Wecke i in., 1981; Lettner i in., 1986; Wideński i Wójcik, 1987; Burgstaller i in., 1990] wykazując również dobre efekty żywieniowe