Dziadzią spali na wyrku Polka. Coś tam opowiadała Dziadzi, znów zaniosła się płaczem. Dziadzia chrząkał śpiesznie raz po raz.<br>16. Pani Burbowa, mimo rozlicznych spraw i nieokreślonych interesów, które gnały ją przez cały dzień z jednego krańca osady do drugiego, znajdowała zawsze czas dla ucichłego jakoś i smutnego domu Linsrumów. Pośpiech nie pozwalał jej na wizyty dłuższe oraz bardziej ceremonialne, więc zatrzymywała się przy płocie i wstrzemiwszy głowę w dziurę po odłamanej sztachecie, przeprowadzała energiczną indagację.<br>- No co, droga pani? Jak chory? Pani Linsrumowa, zaniedbana ostatnio i roztrzęsiona, wypuszczała zwykle robotę z rąk, gotowa długo użalać się na nieprzychylny los:<br>- Ach