jej...(tu następowało moje imię i nazwisko i jego podpis). Po zamknięciu drzwi domu i bramy ogrodzenia ruszyliśmy. Jechaliśmy w milczeniu, które w końcu przerwał Witold: <br>- Radio też się ewakuuje? <br>- Nic mi o tym nie wiadomo - odpowiedziałem. - Chyba nie. Zresztą mnie to nie dotyczy i tak, bo muszę się zmobilizować <br> Rozstaliśmy się na Placu Unii Lubelskiej w pobliżu mojego punktu mobilizacyjnego. To nie było pożegnanie na zawsze, ale to było rozstanie na zawsze. Pożegnanie było...trudno to właściwie nazwać pożegnaniem. Raczej było to milczące rozejście się ludzi w różne strony, ludzi kompletnie nieświadomych tego, co ich czeka. Ich droga była daleka