które odczuwamy dzisiaj w mowie potocznej. Także w języku nauki pojęciom "maniera" i "manieryzm" nadano znaczenie wolne od wartościujących zakłóceń. Termin przyjął się przede wszystkim w historii sztuki i okazał się wygodny dla opisu pewnych właściwości przechodzenia od renesansu do baroku. Końcowa faza renesansu, przypadająca na Południu na lata po "Sacco di Roma" (1527), na tyle różni się od fazy klasycznego odrodzenia, że zasługuje na odrębne ujęcie, tym bardziej że nie była to sztuka w sposób epigoński powielająca osiągnięcia poprzedników, lecz zbuntowana przeciw ideałom harmonii, symetrii i decorum quattrocenta. Istotną właściwością tej fazy było nie tyle naśladowanie natury, ile naśladowanie mistrzów