nikt nie opłakuje "rewolucji kulturalnej" rzęsistymi łzami. A tak była niegdyś kochana i czczona, tak często widziano w niej akt na miarę tez Lutra przybitych do drzwi zdeprawowanego kościoła! Tyle miała na Zachodzie naturalnych i przybranych dzieci! Gdzie się podziały biedne sieroty "odnowionej nareszcie (w Pekinie) lewicy". Ze starszych wymieńmy Sartre'a który jeszcze w roku 1972 oczekiwał od révolution culturelle zbawiennego zniszczenia państwa; aby krótko przed śmiercią wyciągnąć, na znak zgody, drżącą rękę do "prawicowca" Arona.<br>Trzeba też wymienić Althussera, wraz z miłosierną inwokacją: zlituj się, Wielki Boże, nad jego udręczoną duszą... A młodsi? Według znawców przedmiotu, tzn. badaczy wałkowanego bezustannie