własny kształt twórczości, odsłonił od razu szeroką przestrzeń <br>świata, który zaludnił życiem, otoczył urokiem i uruchomił siłą natchnienia."<br>Trzeba oddać sprawiedliwość współczesnym, gdyż zrobili dla Lieberta bardzo wiele, <br>łącznie z próbą zainicjowania zbiorowego wydania spuścizny. (Zabrakło jednakże <br>przekonywającego i umotywowanego głosu, który z powagą powtórzyłby słowa Norwida <br>wypowiedziane po śmierci Słowackiego: "I odszedł już od nas ten arcymistrz słowa, <br>ten najpotężniejszy rzeźbiarz posągów ducha...") W naszych zaś czasach doskonałą <br>okazją do sięgnięcia do tej poezji była posoborowa dyskusja nad sprawami odnowy <br>chrześcijaństwa, a także wydanie w 1976 roku Pism zebranych, przygotowanych <br>przez Stefana Frankiewicza. Nie wydaje mi się, aby dostatecznie wykorzystano