ziemią krótkim, ograniczonym łukiem. Straszliwa to monotonia i nuda. Jeden wielki smutek. Dobrze chociaż, że od czasu do czasu przemknie się tędy któryś z pacjentów w swej kuracyjnej promenadzie. Dzięki temu poznałam dwóch kuracjuszy, jak to się mówi, towarzyszy niedoli. Jeden to pan "Spacerowicz Palacz", a drugiego nazwałam sobie - pan "Spacerowicz Wytrwały". <br>Tego "Wytrwałego" widzę niemal za każdym razem, gdy wyjrzę przez okno. Z przerwą na posiłki i nocny spoczynek jest tam zawsze. Przemierza biegnącą poprzez trawnik alejkę w tę i z powrotem bez końca i to bardzo spiesznie, jakby bał się spóźnić na jakiś ważny pociąg. Musi to być raczej