poetów - o tym, że świat jest pełen dziwów, o których filozofom się nie śniło i że oczyma duszy widzieć można zjawiska, dla innych niepostrzegalne. Przy tym sposobie myślenia jakakolwiek argumentacja biograficzna (którą przeciążone były wykłady Schlegla) jest zbędna, tym bardziej nie pasowałyby tu dowodzenia o "myślącej sile", powodującej geniuszem. Przeciwnie, Szekspir Mickiewicza zdaje się przede wszystkim nasuwać poznawczy niepokój i pobudzać wyobraźnię. Motta szekspirowskie stanęły w jednym szeregu z fragmentem z Jean Paula Richtera, otwierającym IV część Dziadów. Takie rozłożenie akcentów podkreśla drugą, obok Schlegla, tym razem paradoksalną inspirację ujęcia Mickiewiczowskiego: wymysły, jakimi Szekspira obdarował Jan Śniadecki. Inwektywy przez niego formułowane