Kobra inspiracji''<br>Onuczki<br>nie powstrzymają mordercy.<br>W ekstatycznym szale świętokradcza ręka<br>odwraca je na drugą stronę<br>i paznogieć-czołg rozgniata małe brązowe<br>ciałka.<br>Pijany mordem broczy w zwałach<br>zwęglonych i uduszonych trupów.<br>Wygasa powoli zbrodnicza euforia.<br>Dysząc ze zmęczenia<br>gasi światło<br>i kładzie się spać<br>w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m" year="1952"&gt;&lt;intro&gt;Ustęp końcowy mego pierwszego utworu,<br>mego pierwszego utworu,<br>za który wyleciałem ze studiów&lt;/&gt;<br><br><br>Taką miała w sobie parę,<br>że drżał każdy przed nią, a re-<br>akcji zaplutego karła<br>niewątpliwie w proch by starła,<br>traf chciał jednak, że umarła.<br>Pochowano więc w mogile<br>zasłużoną Widerszpilę.<br><br>Pogrzeb miała jak się patrzy,<br>sierp i