gołębie lśniły jeszcze, w pokoju czynił się zmrok. Stali - milcząc obok siebie, każde w swych osobnych myślach i wzruszeniach, jednakowo oboje bezradni. Kiedy szyby zgasły, Róża ocknęła się pierwsza. <br>- Ach, po cóż my w takie rozmowy okropne wdaliśmy się? I tak nic teraz poprawić już nie można, można tylko - skończyć. <br>Wtenczas Adam odwrócił twarz i powiedział: <br>- Tak, Różo. Niedługo skończy się wszystko. Jeszcze tylko to zrobić możemy: przebaczyć. <br>Spojrzeli po siebie... W zmierzchu nie widać było rysów - twarze majaczyły niewyraźnie jak strzępki mgły. Padli sobie w objęcia, zapłakali razem. &lt;page nr=178&gt;<br>18 <br>Pożegnawszy żonę Adam zstępował powoli ze schodów jej domu, nasłuchując, kiedy