teoretyków. Zmierzał we własnym kierunku, odległym od nadziei romantyków. Decydowały przyziemne względy finansowe, gusty publiczności, ale także fakt, że długo jeszcze nie było nowych, romantycznych dramatów. W repertuarze były albo tragedie, albo - w teatrach nowo otwieranych - powstające masowo i w niezwykłym tempie rozpowszechniające się w Europie melodramaty i sztuki grozy. Zachwycała się nimi publiczność mniej wykształcona, ale wzbudzały żywe zainteresowanie także młodych artystów i pisarzy.<br>Wielki romantyczny repertuar tworzyły zaś początkowo głównie sztuki Szekspira - boje toczyły się o to, by zamiast strasznych przeróbek Jean François Ducisa i Friedricha Ludwiga Schrödera (który skądinąd był świetnym aktorem) wprowadzać tłumaczenia wierne wobec oryginału. Nowszą