wyrzekał się nikogo i niczego. Brał na siebie <br>w milczeniu każdy trud i niósł go cierpliwie, i zawsze <br>uśmiechał się tym swoim dobrym, trochę smutnym i trochę <br>zmęczonym uśmiechem. <br><br>Czyż nie zrobił dla obcej sobie Adeli więcej niż ja, <br>która tak bardzo chciałam zostać jej przyjaciółką? <br><br><br>Nie płakałam. Zaciskałam pięści. Zanadto nienawidziłam <br>siebie, żeby płakać! <br><br>W sąsiednim pokoju zegar wybił już pierwszą. <br><br>Powoli zaczynało ogarniać mnie znużenie i senność. <br>Ale nie pozwalałam sobie zamknąć oczu: Nie! Dziś muszę <br>mu to powiedzieć! Muszę! <br><br>I nagle usłyszałam w przedpokoju ciche trzaśnięcie <br>wejściowych drzwi, a z sypialni ojca wpadła do mego pokoju <br>smuga światła