dzwoniły im werbliki i słychać było chrupot przeżuwanego drewna.<br> Nie namyślając się dłużej, wszedłem przez okno do izby.<br> Do tej sypialnej izby, wietrzonej po każdym wypieku chleba, otwieranej na oścież nawet zimą przed każdym snem.<br> Okna tej izby wychodziły na sad.<br> Toteż latem pachniało w niej dochodzącymi do źrałości jabłkami.<br> Zapach ten utrzymywał się jak dym przez całą jesień.<br> Również teraz w zimie czuło się w izbie co tylko oberwany z owoców sad.<br> &lt;page nr=24&gt;<br> Lubiłem tę izbę.<br> Większa dwukrotnie od tej, w której mieszkaliśmy na co dzień, przypominała mi zawsze zakątek rozebranego drewnianego kościółka z toczonym przez korniki aniołem lub świątkiem czy