codziennego, ale wykraczający poza czas i przestrzeń problem istnienia. Nic więc dziwnego, że kiedy w trosce o wyższe powołanie zwróci Polak wzrok ku Zachodowi, doznaje tak strasznego przygnębienia, że czym prędzej leci na wódkę. Dodam jeszcze, powracając do meritum sprawy, iż szczególna to rzecz, że źródło i podstawa literatury francuskiej, a co za tym idzie, jej kultury, mianowicie Gargantua, to jeden wielki ochlaj, apoteoza i apologia pijaństwa, gdzie już naprawdę nie wiadomo, czy picie ma być akompaniamentem do życia, czy też życie do picia. Zresztą bez urazy - skłoniłem się w stronę Mac Kinleya - w waszym Klubie Pickwicka, najszlachetniejszego skądinąd humanisty Dickensa, też niezgorzej sobie popijają