złożoność relacji i zależności sprawia, że jest łatwiej opisać skutki procesów, niż przeanalizować ich przebieg oraz ująć te procesy ilościowo. W ostatnich dziesięcioleciach zrobiono bardzo wiele w zakresie ustalenia ścisłych, fizycznych praw rządzących rzeźbotwórczą aktywnością lodowca (por. Boulton, 1987b). Funkcjonowania systemu glacjalnego jednak w pełni nie rozpoznano jakościowo i ilościowo, a ponadto splot wielorakich czynników oddziałuje na glacjalne procesy morfogenetyczne. Z tych przyczyn stworzenie jednolitej, spójnej teorii erozji i akumulacji glacjalnej jest trudne i wydaje się nadal odległe. Nie mniej jednak G.S. Boulton (1996) poczynił ostatnio kroki w tym kierunku. Zaproponował on zręby takiej teorii w odniesieniu do lądolodów poruszających się