było się tym oficerkiem. Każdy czymś był. A wie pani dobrodzika... te szlify (kładzie palce na ramieniu) ja na to zawsze gwizdałem... (naraz chwyta się za czoło).<br>MATKA Znowu ten ból z czasu obrony Warszawy.<br>STASIEk Tak... wrócił... (straszny grymas bólu), ale to musi przejść (zaciska zęby) Już zaczyna przechodzić... aa... już przeszło (podchodzi do okna, oddycha z ulgą).<br>MATKA Biedny... dzielny żołnierz mareszala Pilsudski... Ja znam ,,Quo vadis?", Marie Curie... biedna... Mourir pour Dantzing... Biedny Poniatowski... Chopin... Ah ce Paderewski... Niech się pan zbliży... (STASIEK podchodzi do łóżka). Niech pan odłoży te kwiaty... Po co to?<br>STASIEK To drobiazg... wobec