inną kulturę można tylko wtedy, jeśli świadomie zignoruje się pewne składniki czy cechy tej kultury, które z naszym zamiarem stoją w sprzeczności. Jakiś Polak w mieście Cincinnati, Węgier w Kansas City albo Estończyk w San José pisze w tej chwili z pewnością powieść, w której usiłuje przekazać czytelnikowi amerykańskiemu obraz absurdu wschodnioeuropejskiej rzeczywistości przez taki czy inny dobór i uszeregowanie elementów fabuły. Ażeby jednak w ogóle móc wierzyć w sensowność takiego przedsięwzięcia, musi zapomnieć o tym, o czym dobrze wie: o tym, że świat pojęć tego właśnie czytelnika ukształtowany został przez tradycję, której zdroworozsądkowy i aktywistyczny pragmatyzm wyklucza samo pojęcie absurdu