i płakała, a następnego dnia odprowadziła męża na dworzec. Był bardzo dzielny. Grała orkiestra dęta, kobiety machały chusteczkami. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak na wojennej kronice filmowej.<br><br>Mijał dzień za dniem, tydzień za tygodniem. Frau Gebauer szyła i modliła się. Jej modlitwy zostały wysłuchane. Zginął szewc i rzeźnik. Zginęli synowie adwokata z pierwszego piętra. W każdym mieszkaniu wisiały zdjęcia przecięte czarną tasiemką, a jej bliscy żyli. Regularnie przychodziły od nich listy, pisane zawsze tak, by cenzura wojskowa nie miała zastrzeżeń. Frau Gebauer wysyłała ciepłą bieliznę na adres poczty polowej, robiła na drutach skarpety, pulowery, które łatwo ukryć pod mundurem, i modliła