Kelleya (1947) normatywną grupą odniesienia. Ten kierunek badań nad grupami odniesienia kontynuowany był przede wszystkim przez Sherifa (1948), a także innych badaczy zjawisk wpływu grupy na jednostkę.<br>Rozróżnienie terminologiczne między grupami odniesienia normatywnego wprowadził - sankcjonując istniejące już wcześniej rozróżnienie pojęciowe - Kelley (1947). Grupy pierwszego typu są według niego grupami, których akceptację jednostka chce zdobyć lub utrzymać. Grupy drugiego typu stanowią punkt odniesienia dla oceny siebie i innych. W pierwszym przypadku, grupa (&lt;hi rend="italic"&gt;odniesienia normatywnego&lt;/hi&gt; ) może aktywnie zaakceptować lub odrzucić jednostkę, w drugim - rola grupy (&lt;hi rend="italic"&gt;odniesienia porównawczego&lt;/hi&gt; ) jest całkowicie bierna: samo jej istnienie daje podstawę do wyciągnięcia przez jednostkę odpowiednich wniosków. &lt;page nr=107&gt; Tak wyróżnione