z nich nie należał jednak do głównego kanonu literackiego epoki - i nie mógł zagrozić pozycji Kasprowicza, Wyspiańskiego i Żeromskiego. Nie znaczy to jednak, że utwory pisarzy z owej pierwszej czwórki przechodziły nie zauważone i że nie obdarzano ich należną uwagą. O Berencie pisano sporo, jego dwóm wielkim powieściom poświęcono kilkadziesiąt artykułów, choć <page nr=154> zauważyć należy, że - w odróżnieniu od Żeromskiego i Wyspiańskiego - nie doczekał się w tym okresie, poza wspomnianą broszurą Trzpisa, osobnej książki o sobie. Interesujące, że w procesie formowania owego kanonu wystrzegano się wszelkiego dogmatyzmu i doktrynerstwa. Nie znalazł się w nim na pozycji naczelnej Przybyszewski jako powieściopisarz i dramaturg