Adaś obejrzał ją jednym spojrzeniem: był to loch, wygrzebany w ziemi, bardzo ciasny i głęboki; sterczało w nim kilka spleśniałych beczek i leżała zbutwiała słoma.<br>W ramach drzwi ujrzał zarys ludzkich kształtów.<br>"Chudy człowiek! - przemknęło mu przez myśl. - Może go ruszyło sumienie? Czemu on takie zachowuje ostrożności?" Żywy szkielet wyjrzał bacznie poza drzwi, przymknął je i bez szelestu zszedł do piwnicy.<br>- Dzień dobry ci, młodzieńcze! - rzekł bardzo cicho. - Żyjesz?<br>- Żyję - rzekł Adaś krótko.<br>- To dobrze. Nie mam wiele czasu... Śpieszę się. Powiem ci szybko, o co idzie, a ty natychmiast odpowiedz. Przyszedłem tu do ciebie w tajemnicy przed tamtymi. Ja mam