się bezkarnością.<br>Pod koniec triasu nisze ekologiczne nocnych owadożernych drapieżników poczęły <br>zapewne wypełniać drobne gady ssakokształtne (czy wręcz ssaki). Były już do tego <br>przygotowane zarówno pod względem doskonałości fizjologii, jak i narządów zmysłów.<br>Pod koniec triasu udało się im już przecież przełamać historyczne ograniczenia <br>w sposobie przenoszenia dźwięków od błony bębenkowej do mózgu przeszkadzające <br>w dobrym słyszeniu (ryc. 13.15). Ewolucja nie poprzestała na tym i rozpoczęła <br>&lt;page nr=410&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>gruntowne przemiany konstrukcji ucha wewnętrznego. Uformował się ślimak, pozwalając na rozszerzenie zakresu odbieranych przez ucho częstotliwości (ryc. 16.10). Ewolucja ucha ssaków ma doskonały zapis kopalny, większość istotnych dla jego działania struktur ma bowiem