do wody, która sięga kolan. Coś miękkiego ociera się o nogę, chłopiec pochyla się więc, przybliżając światło. Ścierwo wielkiego niczym kot paca kołysze się na wodzie, po której biegną leniwie coraz większe kręgi. Chłopiec rzuca się rozpaczliwie ku najbliższej wysepce. Pędzi co sił, a woda pęta nogi, paraliżuje ruchy, stawia bezmyślny i obojętny opór. Jest już na chropawym, spękanym cemencie. Rozgląda się pośpiesznie dokoła. Cicho. Na wodzie gasną kręgi. Rudawy liść przepływa obok, unoszony niewidocznym prądem. Wysoko pod sufitem znać zarys okienka wypełnionego zębami krat. Sączy się stamtąd szum wiatru podobny odgłosom pracującego młyna. Polek siada. Jest bardzo zmęczony. Ręka, w