powiększone gruczoły chłonne, wybroczyny krwi..."&lt;/&gt; nauczyłam się wkrótce rozpoznawać wyliczone w medycznych książkach symptomy choroby i w napięciu obserwowałam, jak czyni postępy w bezsilnych ludzkich ciałach. W miarę jak ludzie znikali, narastały we mnie rozpacz i bunt.<br>Przychodziłam do profesora i błagałam - niech ich pan ratuje - nie umiałam pojąć jego bezsilności. Moje własne życie ratował tak wytrwale, tak skutecznie bronił mnie przed chorobą. Tyle razy z nutą pewności w głosie stwierdzał, że już niedługo moje serce można będzie zoperować i że po zabiegu powrócę do zdrowia.<br>Będziesz żyła - mówił - i jego słowa jak ożywczy eliksir wzmacniały moją słabnącą nadzieję. Słuchałam jego