pochodzenie surowca ułatwiło koncentrację zaopatrzenia w ręku kilkunastu kupców, tzw. składników.<br>Szybko uzależnili oni od siebie samodzielnych tkaczy, spychając ich do rzędu chałupników. Urastający tą drogą kapitał handlowy angażowali oni z kolei w przemyśle, zakładając własne przędzalnie i wykańczalnie. W połowie XIX w. proletaryzacja rzemiosła tkackiego w Łodzi i okolicy bliska była już ukończenia.<br><br>Natomiast produkcja płótna utrzymała nadal charakter rzemiosła domowego, uprawianego przez chłopów. Tkactwo wiejskie zaspokajało własne potrzeby wsi, w niewielkim <br>procencie szło też na rynek warszawski. W 1833 r. powstała w pobliżu Warszawy fabryka wyrobów lnianych, własność spółki akcyjnej. Kierownictwo fabryki objął zdolny francuski inżynier i wynalazca, Filip