krążyć pogłoska o wyjeździe, to biegliśmy do "Badtka". Badt cieszył się wśród nas, dzieci, wielkim poważaniem. Był towarzyszem zabaw mamy z lat dziecinnych, chodząca wierność i przywiązanie. Jak powiedziała mama, musieliśmy "dawać mu posłuch". Ale dopiero w podróży jego osobę opromieniało najjaśniejsze światło. Gdy siedział na koźle, imponował mi okazałą brodą, czterema lejcami i biczem, którym potężnie wymachiwał nad czterokonnym zaprzęgiem, o wiele bardziej niż dziś premier, który ma kierować państwem, wyjąwszy pana kanclerza1 . <br>"Badtku, prosimy! Pokaż nam powóz, którym mamy jechać!". W wysprzątanej powozowni pachnącej doskonałą skórą stacjonowały wszystkie wozy, w lecie na podwyższeniu na deskach stały sanie. O ścianę