chodzi tu bowiem o prawo powiedzenia publicznie "nie wierzę!" i stanowisko ludzi przyznających się do cywilizacji zachodniej winno być jasne: tak, każdy ma prawo to powiedzieć i napisać! Rzućmy jeszcze okiem na dwa pozostałe opowiadania "religijne". Fragmentaryczny szkic postaci "Imama", przebywającego na wygnaniu w Londynie (okna mieszkania szczelnie zasłonięte, by "brud duchowy" otoczenia nie przenikał do wnętrza, marzenia o krwawej rozprawie z cesarzową rządzącą jego krajem i plany nowej' przyszłości, w której czas zostanie zatrzymany) to wyraźna karykatura Chomejniego we Francji i potem. Ten ponury portrecik musiał szczególnie dopiec stronnikom irańskiego "Przewodnika".<br> Nieco dziwne wrażenie w kontekście "Szatańskich wersetów" robi długa