bała się śmieszności, jaką pobudzały już nawet same tytuły, takie jak Jestem baba (1972) czy Szczęśliwa jak psi ogon (1978) świadczące o "niepoważnym" traktowaniu siebie. Wśród poetów codzienności ona pokazywała rzeczywistość w sposób najbardziej dramatyczny. W jej twórczości ujawnia się napięcie między stroną tragiczną istnienia - jak najbardziej ziemskiego - a między brutalną rzeczywistością ciała, szczęściem i nieszczęściem miłości, życiem i śmiercią, wojną i pokojem, a stroną niespodziewanie wesołą, jasną, miłosną, w której wielką rolę odgrywa także kpina