znakami umownymi (np. koło w kwadracie, złamany krzyż, itp.). W XVI wieku jarosławski cech garncarski musiał już być bardzo znaczny gdyż posiadał własną gospodę, a w niej skrzynię cechową i skarbiec.<br>Wyróżniające się &lt;q&gt;"czystością, gładkością i równością"&lt;/&gt; wyroby mistrzów jarosławskich były znane i poszukiwane. Wśród oferowanych naczyń wyróżniały się garnki brzuchate na mleko z glinianą pokrywką, mniejsze garnki polewane dokładnie wewnątrz lecz z zewnątrz nierówne, stągwie wielkie na piwo, wino i oliwę z malutkim otworem u góry zamykane glinianym korkiem, dzbany, misy, talerze, a ponadto lichtarzyki i dzwonki z otworkami dla przeciągnięcia serduszka. Podstawowymi barwami stosowanymi do ozdabiania wyrobów była zieleń