Białe, czerwone, wytrawne?<br>Przyglądała mu się kilka sekund, po czym nieoczekiwanie posłała uśmiech kobiecie w białym fartuszku.<br>- Koniak. Najdroższy. Na rachunek tego pana.<br>Kelnerka przeniosła spojrzenie na Kiernackiego. Rozłożył dłonie na znak bezsilności.<br>- Mówi się trudno. Proszę przynieść.<br>- I na tym koniec - powiedziała Iza, kiedy biały fartuszek oddalał się ku bufetowi. - Całować się możecie z Ziętarskim. Moje poświęcenie dla ojczyzny nie jest bezgraniczne.<br>Coś zagwizdało. Sięgnęła do wewnętrznej kieszeni kurtki, wyjęła telefon, założyła za ucho opadające ku obojczykowi włosy.<br>- Tak? - Słuchała długo, marszcząc stopniowo brwi. - Rozumiem. Zaraz będziemy.<br>- Co jest? - Kiernacki miał dość rozsądku, by nie pytać, póki nie przerwała połączenia