po babce. Na nogach miała wysokie, przylegające do łydek skórzane buty na korkach. Sznurowane czerwonymi rzemykami czy tasiemkami. Chyba to jednak były rzemyki. Szła przez długi, opustoszały salon mocno stukając obcasami. Zatrzymała się przed karcianym stolikiem, na którym piętrzyły się zapisane i już nieliczne czyste arkusze. Założyła w tył ramiona, bufiaste rękawy wybrzuszyły się, kryza pod szyją nieledwie podpierała brodę. Urzędnicy podnieśli się z miejsc, wskazali jej własne siedzenia, do wyboru. Może fotel?<br><br> - Spocznijcie, obywatelko.<br> - Postoję - odparła Gawlikowa i nie zmieniła postawy.<br> - Bądźcie tak uprzejma, wasze imię i nazwisko, kiedy rodzona, gdzie?<br> - Na co wam?<br> - Musimy zapisać. Należy się wam ziemia