metaforę pieśni. Posłużmy się raz jeszcze tą metaforą, by uchwycić krystalizującą się na jej kanwie nową ideę egzystencji. Pieśń nie istnieje sama z siebie, lecz z wartości, z piękna, które słucha i wyśpiewuje. Partyturą dla pieśni nie są nuty, lecz wartości. Coś podobnego dzieje się w człowieku. Także partyturą jego bytowania są wartości, a nie struktury formalne jego świadomości. Zgódźmy się, że egzystencja jest formą. Ale nie jest formą procesu, bo to znaczyłoby nową reifikację, nie tyle na obraz i podobieństwo kamienia, ile na obraz i podobieństwo strumienia. Jeśli egzystencja jest formą, to jest to forma przeżywanego na żywo przez człowieka