Zdumione komnaty łódzkiego pałacu fabrykanckiego ujrzały naraz w swoim wnętrzu skromną kapliczkę. Z marmurowym ołtarzem, na którym pysznił się obrus z brabanckiej koronki. Z klęcznikami i obrazem Matki Boskiej, u której ciotka Maria szukała pocieszenia po śmierci ukochanego syna. Ksiądz kapelan stał się ozdobą wystawnych obiadów, a później i ozdobą całonocnych partyjek brydża, umilających życie towarzyskie fabrykanckiej Łodzi aż do lat wojennych, kiedy wichry historii wymiotły piękną ciocię-babcię do Warszawy. Tam nie było już pałacu ani kaplicy domowej, tylko jedyny kościół pozostawiony za murami. Może i jedyny ksiądz nie nadawał się tam na pocieszyciela, skoro cioci pozostała jako pociecha ucieczka